kolorowych jarmarków, blaszanych zegarków

No to pojechałam obejrzeć to legendarne Blackpool.  Legendarne Blackpool wygląda m.in tak:

i jest kurortem na zachodnim wybrzeżu Anglii, w którym relaksuje się głównie tzw. klasa pracująca oraz co poniektórzy beneficjenci systemu świadczeń socjalnych. Będzie już ponad sto lat jak Wiktorianie wymyślili, całkiem słusznie, że robotnik powinien mieć 1 dzień wolny w tygodniu, a potem nawet całe dwa tygodnie każdego roku, żeby mógł podreperować zdrowie naruszone niewolniczą pracą w kopalniach i innych produktach Wielkiej Rewolucji Przemysłowej. Więcej to nie, bo mu się w głowie poprzewraca. Robotnik z podreperowanym zdrowiem będzie wydajniej pracował, odkryli sprytnie Wiktorianie. I tak powstały wczasy pracownicze; a potem te wszystkie miejsca do zakwaterowania wczasów i dostarczenia rozrywki stosownej do statusu społecznego; np. właśnie Blackpool. Wiktorianie ogólnie mieli głowę do interesów, nie bez znaczenia pozostawał więc fakt, że robotnik na wakacjach wydawał kasę garściami, raz do roku mogąc poczuć się jak panisko. Acha,  jeśli ktoś nie wie, to Wiktorianie to byli ci faceci w cylindrach i kobiety w kapeluszach i kiecach do ziemi w serialach BBC osadzonych w epoce królowej, i tu przytomnie zgadłeś, Wiktorii.

Największe lata świetności kurort przeżywał pod koniec XIX w, ale do tej pory wie dokładnie co robić, żeby oprzeć się nie tylko konkurencji tanich wczasów w słonecznej Hiszpanii, ale ogólnemu spadkowi koniunktury, który dotyka tego typu miejsc w całym kraju np. na skutek tej nieszczęsnej recesji. Recepta na zarabianie dużej kasy w Blackpool to dostarczyć klasie pracującej dokładnie tego, czego jej potrzeba.

Np. salony z tandetnymi automatami do gry. Wesołe miasteczka. Trzy mola. Wielką wieżę na wzór francuski. Tanie noclegi, tanie żarcie (zapach frytek drugiej świeżości unosi się w powietrzu jak zapach trawy w Amsterdamie), relatywnie tanie napoje wyskokowe, figury woskowe celebrytów z oper mydlanych, kluby zdolne pomieścić każdą ilość wieczorów kawalerskich, wyroby kabaretopodobne i ogólnie kicz w megastężeniu.

Zniechęcony? Niesłusznie. Jestem pierwszą osobą, która po przeczytaniu powyższego opisu nie dałaby się tam zaciągnąć przysłowiowymi wołami; a jednak byłam i wróciłam pozytywnie rozczarowana (uwielbiam ten lingwistyczny flirt wykluczających się przeciwieństw). Po pierwsze, miasto ma czym oddychać. Wszystkie jego atrakcje, zamiast stłaczać się w jedną małą klaustrofobiczną strefę hałasu, są rozciągnięte wzdłuż wielokilometrowego pasu wybrzeża; miasto oddzielone jest od bezkresnego morza przystojną promenadą oraz trakcją tramwajową (ewenement na skalę kraju). Tramwaje śmigają w prawo i lewo co kilka minut. To właśnie wzdłuż trakcji tramwajowej rozkwitają pod koniec roku słynne blackpoolskie iluminacje. Kolejny genialny pomysł jak przedłużyć sezon letni, przyciągnąć tysiące ludzi do miasta i zarabiać kasę. Świateł jest podobno milion, i mają najróżniejsze kolory i kształty.  Dodają miastu wiele uroku; co tu dużo gadać – robią wrażenie.

Oprócz świateł najsłynniejszą atrakcją Blackpool jest wieża zbudowana na podobieństwo tej francuskiej. Z wieży roztacza się Widok Nie Do Pogardzenia, i całe szczęście, bo sam wjazd na szczyt kosztuje 13 elżbiet. Wieża ma miejscami szklaną podłogę (ma się trochę wrażenie stąpania w powietrzu) i widać z niej jedną z ozdób promenady – sprytnie ułożoną ‚gazetę’ z tekstami z najlepszych brytyjskich komedii. Z wieży nie można skoczyć, dodam na wszelki wypadek gdyby ktoś, prawda, rozważał, czysto teoretycznie, oczywiście.

Ogólnie, proszę państwa, jak ktoś się waha, jechać czy nie, to mówię: jechać. Nie na tydzień, uchowajbosh, ale na weekend jak najbardziej. Zwłaszcza, jak ktoś jest gejem, bo tam mają dużo gej-frendli klubów, tzn. tak słyszałam.

Acha, żeby zobaczyć iluminacje trzeba jechać w okolicach października-listopada, bo 10 listopada je wyłączają, Gremliny w banku Gringotta zaczynają przeliczać zyski i upychać w tajemnych skrytkach, a miasto zapada w zasłużoną acz krótką drzemkę regeneracyjną – do świąt.