- każdy umie kochać, tylko nie każdego
Stanąć któregoś dnia u progu tego wszystkiego, spojrzeć z wysoka, zrozumieć, przeciąć. Zacząć od nowa, śmiać się, dużo się śmiać, chodzić po wyłysiałych górach i płowych dolinach w butach na grubej podeszwie; chodzić z dłońmi miękkimi i ciepłymi jak wtedy, kiedy miałaś 17 lat a 40 było synonimem jednej nogi w grobie. Tak dawno nie śmiałaś się z całego serca; ostatnio jak próbowałaś to skończyło się na czterech fajkach i półgodzinie kaszlu.
Jak ty mi nie podasz ręki, to nikt mi nie poda. Będę wisiała jak kokon pod tym poskręcanym drzewem, w deszczu, aż porosną mnie mchy. A jeszcze tyle mogłoby ze mnie wylecieć fajnych rzeczy. Kolorów. Półprzymkniętych oczu.
Anna w Walii 
Brakowało Ciebie w tej rzeczywistości wirtualnej
Czasem po prostu nie mam zupełnie nic do powiedzenia.. dzięki za dobre słowo.
nie bardzo rozumiem o co chodzi, ale podoba mi się.
Lirycznie i pieknie, choc smutno i szaro. Masz talent, dziewczyno!